Rozdział 17

(Oczami Charlie'go)

   -Horan! Horan! Horan!-Tylko to i więżące się z tym rzeczy wirowały w głowie mojej siostry.

-Możesz przestać, chociaż w święta?-Zapytałem w myślach. Lori obrzuciła mnie znudzonym spojrzeniem.

-Nie.-Odpowiedziała w końcu.

-Dlaczego ty mi utrudniasz życie?

-Bo Horan! A z resztą, kto ci każe zaglądać do moich myśli?!-Oburzyła się czerwonowłosa.

-Ale u mnie w głowie jest tak nudno.-Zaśmiałem się.

   -Dzieci, moglibyście nie prowadzić rozmów pozawerbalnych?-Poprosiła mama.

-Skąd wiesz, że gadamy ze sobą w myślach?-Zapytał Jev.

-Bo jak ty i Emily lub Lori i Charlie rozmawiacie ze sobą to wasze oczy robią się takie mgliste.-Odpowiedział tata. Zamilkliśmy przyswajając nową informację.

   Nagle w mojej kieszeni za wibrował telefon. Uśmiechnąłem się przepraszająco i odszedłem od stołu. Wyciągnąłem telefon i spojrzałem na wyświetlacz: Demi -głosił  napis. Odebrałem.

-Cześć Demi.

-Charlie potrzebuję cię, proszę pomóż mi.-W słuchawce odezwał się płaczliwy głos dziewczyny.

-Co się stało?!-Zapytałem przestraszony.

-Moja matka...-Wtedy coś przerwało połączenie. Wbiegłem do jadalni.

-Muszę iść.-Powiedziałem.

-Gdzie ty chcesz iść, przecież są święta.-Oburzył się ojciec.

-Demi do mnie dzwoniła, ma kłopoty, prosiła o pomoc.-Lori spojrzała na mnie z przerażeniem.

-Dobra jedź.-Powiedział tata.-chcesz samochód?-Zapytał. Kiwnąłem twierdząco głową. Tata sięgnął do kieszeni i rzucił mi klucze.

-Dzięki.-Rzuciłem Ubrałem się jak najszybciej i wyszedłem z domu. 

   Wsiadłem do samochodu, przekręciłem kluczyki w stacyjce i ruszyłem. Kiedy stałem na nieszczęsnym czerwonym świetle spróbowałem jeszcze raz zadzwonić do Demi, lecz odpowiedzią była cisza. Zabębniłem palcami w kierownicę, a gdy wreszcie zapaliło się zielona jak nacisnąłem pedał gazu. 

   Po kilku niemiłosiernie ciągnących się minutach zaparkowałem pod domem Demi. Wysiadłem z samochodu i zapukałem do drzwi. Otworzyła mi zapłakana Demi.

-Dziękuję, że przyjechałeś.-Powiedziała wpuszczając mnie do środka.

-O co chodzi?-Zapytałem przejęty.

-Moja matka upiła się i to  bardziej niż zwykle. Wróciła pół przytomna do domu. Teraz śpi, chyba, nie wiem co mam zrobić. Bała się więc zadzwoniłam do ciebie. Przepraszam, ze oderwałam cię od rodziny.-Dziewczyna wytarła oczy i tak już mokrą chusteczką.

   Wtedy z pokoju obok dobiegł nas dźwięk tłuczonego szkła. Od razu wpadliśmy do środka. 

    Chuda kobieta stała z kawałkiem szkła w ręku a u jej stup walały się kawałki potłuczonej butelki. W tym momencie wstrząsną mną ogromny szok. Nie mogłem uwierzyć, że Demi- grzeczna, ułożona, roześmiana jet córką tej kobiety.

-Nie podchodźcie bo się zabije.-Głos pani Wood brzmiał histerycznie.

-Mamo nie rób tego.-Krzyknęła Demetria.

-Demi muszę, nie da się inaczej.-Powiedziała kobieta patrząc na córkę. Korzystając z chwili nieuwagi skoczyłam do pani Wood i wytrąciłem jej z dłoni szkło. Kobieta popatrzyła na mnie zdezorientowana.

-Kim ty jesteś?!-Zapytała.

-Jestem przyjacielem Demi.-Odpowiedziałem. 

-Czego chcesz?-Ciągnęła.

-Chcę pani pomóc.-Odpowiedział.

-Nie potrzebuję pomocy.-Odpowiedziała pani Wood i chwiejnym acz zdecydowanym krokiem wyszła z domu. Demi patrzyła na zamknięte drzwi i załkała.

-Nawet w święta nie potrafi się powstrzymać.-Powiedziała cicho. Nie odezwałem się. Podszedłem do dziewczyny i przytuliłem ją. Demi z wdzięcznością wtuliła się w mój tors. 

   -Demi co powiesz na to żeby spędzić te święta u mnie? Przynajmniej tą końcówkę.-Zaproponowałem w przypływie nagłego olśnienia. Demi spojrzała na mnie ze zdziwieniem. 

-Naprawdę bym mogła?-Zapytała.

-Jasne. Weź swoje rzeczy, pogadam z rodzicami to się u na prześpisz.-Odpowiedziałem.

   Po kilkunastu minutach staliśmy pod moim domem. Wszedłem do środka i krzyknąłem 

-Mamy gościa!-Z jadalni wyszedł tata.

-Kogo?-Zapytał. Zza moich pleców wychyliła się Demi.

-Dobry wieczór.-Bąknęła nieśmiało.

-Tato to jest Demi. Jej matka jest, hmmm niedysponowana, a ja nie chciałem, żeby spędzała święta sama.-Powiedziałem.

-Miło mi Cię poznać.-Powiedział tata uśmiechając się miło do Demi.-Kochanie przygotuj dodatkowe nakrycie, mamy gościa.-Krzykną do mamy. W tym samym momencie z jadalni wyszła Lori.

-Część Demi.-Przywitała się i przytuliła dziewczynę. Zaprowadziliśmy ją do jadalni i usadziliśmy między sobą. 

-Mamo, Demi może u nas spać?-Zapytałem z nadzieją, w końcu obiecałem to dziewczynie.

-A co się stało?-Zapytała mama patrząc na Demetrie.

-Moja mama jest alkoholiczką.-Zaczęła cicho brunetka.-No i dzisiaj się strasznie upiła, a potem przyszedł Charlie i mama gdzieś wyszła, boję się o nią.-Zakończyła, a po jej policzku spłynęła samotna łza, która szybko wytarła.

-Nie ma problemu, mamy wolny pokój.-Odpowiedziała mama widocznie poruszona.

    Resztę wieczoru spędziliśmy w miłej atmosferze, a ja kładąc się spać wiedziałem, ze zrobiłem coś dobrego.