Rozdział 13

(Oczami Lori)

   Jak ja przeżyję ten weekend bez Alex?! Dobrze, że są jeszcze chłopaki, oni zawsze mają masę pomysłów.

-Lorietto ratuj klasę. Jaki będzie wynik?-Zapytała pani Wood tym samym wyrywając mnie z korowodu myśli. Spojrzałam zdezorientowana na tablice i szybko obliczyłam wynik.

-428, 36.-Odpowiedziałam.

-Świetnie! Możesz mi jeszcze pokazać obliczenia?-Poprosiła nauczycielka.

-Nie mam, obliczałam w głowie.-Opowiedziałam.

-Jejku. Brawo, dostajesz za to 5.-Powiedziała nauczycielka.

-Kujon!-Usłyszałam w głowie rozbawiony głos Charlie'go.

-Nie moja wina, że jak Bóg miedzy nami wszystko rozdzielał to dostałam cały rozum i urodę.-Odpowiedziałam.

-Zabawne...

   W końcu dobrnęliśmy do końca lekcji i razem z Charlie'm z  zadowoleniem wyszliśmy ze szkoły.

-Jakie mamy plany na weekend?-Zapytałam.

-Nie mam pojęcia.-Odpowiedział Charlie. Kilka minut szliśmy w milczeniu. Nagle obok nas zatrzymał się jakiś samochód. Wybiegło z niego dwóch zamaskowanych kolesi, złapali nas i wpakowali do auta. Zaczęłam krzyczeć, ale jeden z mężczyzn zatkał mi buzię. Trzeci koleś, który kierował ruszył z piskiem opon.

-Czego chcecie?! Nasi rodzice nie mają pieniędzy na okup! Macie wypuścić mojego brata, a mnie możecie od razu zabić, bo nie będziecie mieli ze mnie żadnego pożytku!-Mówiłam nieskładnie, to co mi ślina na język przyniosła.  Charlie siedział cicho obok i patrzył na porywaczy jak na idiotów. Mężczyźni wybuchnęli śmiechem. Śmiechem, którego nie było sposób nie rozpoznać.

-Chłopaki!-Krzyknęłam. Niall, Zayn i Louis, który prowadził zdjęli kominiarki.

-Po co to zrobiliście?-Zapytałam zdezorientowana.

-Bo nam się nudziło.-Odpowiedział wesoło Louis.

-Wiedziałem, że jesteście idiotami, ale żeby aż takimi?-Odezwał się Charlie.

-Dlaczego?-Zapytał Zayn.
-Po pierwsze: jacy normalni porywacz porywaliby w biały dzień na środku ulicy?! Po drugie: To wasz samochód.-Odpowiedział Charlie.
-Widzieliście minę Lori? Była na maksa wystraszona.-Zaśmiał się Louis. Spojrzałam na niego z wyrzutem.
-To nie było śmieszne!-Krzyknęłam co wywołało napad śmiechu u chłopaków.
-Tak w ogóle to gdzie jedziemy?-Zapytałam kiedy już się uspokoili.
-Do nas.-Odpowiedział Zayn.
-A jest Liam?-Zapytałam przygryzając wargę.
-Nie. Wyszedł gdzieś koło południa i jeszcze nie wrócił.-Odpowiedział Louis.
   W końcu dojechaliśmy na miejsce i wypakowaliśmy się z samochodu.
 -Kto ostatni w domu ten zgniła kanapka!-Krzyknął Niall i pędem ruszył ku drzwiom wejściowym. Ja razem z chłopakami ruszyliśmy za nim. Niestety byłam najwolniejsza z całej naszej piątki, więc dotarłam do domu ostatnia.
-Lori to zgniła kanapka!-Krzyknął  Charlie, podbiegł do mnie i powąchał.-Nawet pachniesz podobnie.-Zaśmiał się a ja walnęłam go w ramię. Udaliśmy się do salonu, opadliśmy na kanapę i włączyliśmy telewizor.
   -Lori?-Odezwał się po chwili Horan.
-Co?-Mruknęłam nie odrywając wzroku od telewizora.
-Głodny jestem.-Powiedział. Przeniosłam na niego wzrok i uniosłam jedną brew.
-Mogłabyś coś ugotować?-Poprosił Niall.
-A nie możesz sam?-Zapytałam.
-Ale jak ty ugotujesz to będzie lepsze.-Upierał się Irlandczyk.
-Uhh... Dobra, ale mi pomagasz.-Westchnęłam. Podniosłam się z kanapy i ruszyłam do kuchni, Horan ruszył za mną.
-Jak możecie ugotujcie dla wszystkich!-Krzyknął Zayn.
-Ok!-Odkrzyknęłam i odwróciłam się do niebieskookiego.-To może spaghetti?-Zaproponowałam.
-Jasne!-Uśmiechnął się i wyciągną z szafki makaron.
   -Muszę przyznać, że ty i Niall jesteście parą doskonałą.-Odezwał się Louis kiedy już kończyliśmy jeść spaghetti. Mój widelec zatrzymał się w połowie drogi do ust.
-Jeśli chodzi o gotowanie oczywiście.-Sprostował Tomlinson.